Hollywood Reporter: "An original work filled with bracing wit and sharp observations about character, class and social milieu."

Newsday: "You get the impression that writer and director Burr Steers knows the territory ... but his sense of humor has yet to lose the smug self-satisfaction usually associated with the better private schools."

Boston Globe: "Blisteringly rude, scarily funny, sorrowfully sympathetic to the damage it surveys, the film has in Kieran Culkin a pitch-perfect Holden."

Chicago Tribune: "A kinetic drama that seems to wander aimlessly, beautifully until it crashes in an odd anti-climax befitting reality itself."

Journal News: "A strikingly intelligent and rueful comedy of disaffected youth."

IMHO:

Is it my fault I am normal?! Is it my fault I was born in a normal, close to average family? A family that didn't allow me to fight for nothing more but an intellectual upgrade?! For nothing more than that..... It's not my fault I am not extraordinary! I don't smoke, I don't do drugs, I drink only occasionally, not a lot of hookers to fuck around with! In short terms, I am child of the 10 commandments! Everything left, and not much is really left, is fucking average and mediocre! And the only thing I ever wanted from life is not to leave me in the middle! I always hated mediocrity!! They don't say for nothing “You become what you hate the most”. Shit! What now? It seems the only thing left to do in this life is to excel in the career field, the only choice, the only thing to do so I could stick out of the crowd! FUCK! Everyone single one wants to do that!God knows it would be hard as hell to achieve that!! And what if I fucking a fail?! What then?! I will be 40 or even 50 and totally fucked up! No turning back and no forward to go to!

Igby goes down and at moments I would also like to go down. Just to feel how it feels, just to stare the feeling in its eyes! Sometimes I feel like going down its so easy....a quick way out of mediocrity....but its not! Joplin in one of her songs says ”Freedom is just another word for nothing left to loose” ! And I bet with my life she is true! And from that I can conclude two things. First, free people are not average people, free people are not mediocre! Second, free people are either all the way down at the bottom or way up at the top?!

Where are you to choose to go when you are stuck at the middle? Half way through to anything else! People say “Time will show!”. And it will I am sure as God it will but.... I am afraid then it would be to damn late to do anything about it!

P.S.

“Igby goes down” is a great, great movie!!!

Mellow Gold

Beck: Beck hansen (роден Bek David Campbell на 8ми јули 1970) е американски текстописец и инструменталист.

Музиката на Beck со нејзиниот pop-junk културен колаж од музички стилови, невообичаени, иронични текстови и постмодерни аранжмани со голем број на семплови, ритам машини, инструментации во живо и силни звучни ефекти, е окарактеризирана како нај идиосинкретен рок на деведесеттите. Иако не е лесно да се категоризира музиката на Beck, поради неговите чести експериментирања со музички стилови, често го поврзуваат со Prince, иако Beck е несомнено помалку плоден со крајно апсурдни текстови кои се со сосема слободен тек, без ограничувања, кои биле максимално оригинални во перидот на неговото прво појавување. Иако на прв поглед, револуционерен, иновативен и сосема индивидуален, музиката на Beck е во голема мера продукт на деведесеттите и воопшто на 'медиумската ера'. Како и да е , Beck продолжува да се смета за една од главните личности на музиката во деведесеттие, свеж, квалитетен, интересен и инспиративен.


Mellow Gold: е големото деби на Beck! Издаден на први март 1994 носен пред се од изненадувачки големиот хит Looser. Критичарите го карактеризираат како хибрид на музички стилови и иронични, досетливи стихови. Поради големиот бум на Looser, се сметало дека ќе биде уште еден од многуте one-time-hit-looser-bands, но веќе со наредниот албум, Odelay, Beck сосема го побива тоа мислење. После Mellow Gold Beck издава уште шест други албуми од кој последниот во 2006.


Мислења:

Amazon Album Description: "The definitive outsider, Beck is a lonely voice raging against the stifling winds of conformity and complacency in bothour mainstream culture and in our stock-model counter-culture (check out one of his first indie releases, "MTV Makes MeWant To Smoke Crack"). Growing up in heartland America, Beck dropped out of high school and cultivated his muse on a combination of traditional folk music and Delta blues, not unlike another legendary outsider from the heartland--Bob Dylan."

Rolling Stone Magazine: Like all genius moves, only in retrospect does it seem obvious, inevitable: the marriage of guerrilla-tech hip-hop sampling and no-tech folk, the fusing of slacker and rapper attitude, the alliance of two disaffected nations. But it was L.A. boy wonder Beck, denizen of the city of riots, who pulled it off effortlessly and with deadpan, what-the-fuck humor.

Artist Direct: Beck's debut album, Mellow Gold is a stunner. Throughout the record, Beck plays as if there are no divisions between musical genres, freely blending rock, rap, folk, psychedelia, and country. Although his inspired sense of humor occasionally plays like he's a smirking, irony-addled hipster, his music is never kitschy, and his wordplay is constantly inspired.

IGN Music: In 1994 former coffee house music hustler Beck Hanson burst onto a floundering post-Grunge alternative music scene with a brash-yet-slacker infused musical stew consisting of back porch break beats, permeated urban sprawl blues, lo-fi home studio dabbling, and a William S. Burroughs-meets-Hunter S. Thompson lyrical spasm. Thanks to the bubbly, albeit ragged, groove of "Loser" the singularly monikered singer/songwriter/bedroom wizard was turned into a laid back musical icon virtually over night. For all the hoopla that this intriguing amalgamation of mutated blues, folk, and hip-hop garnered, it was still a brilliant pop song that stretched the quickly becoming limited parameters of the Alternative landscape.

IMHO: Со музика и текстови налудничави подеднакво како и обвивката на албумов, ова едноставно несмее да се пропушти. Ако не поради друго само поради промената, за да се избега од она што се нарекува mainstream и да се види дека сепак постојат многу квалитетни избори во музичката 'жанрологија'....

Everyone just pretend to be normal !!

Little Miss Sunshine е тип на филм што некако се почесто излегува од американската филмска кујна. Типично американски но некако со доза на евроепеизација, малку додаден шмек од друата страна на океанот. Им текнало дека филмовите можат и поента да имаат :) Музиката дури на моменти ме потсетуваше на Амелија Пулен. Kога би требало на англиски да го опишам филмов би рекол: A quirky road trip of an even quirkier, dysfunctional family on the verge of a breakdown. Или во подолгата (на македонски) варијанта: ова е филм за различни животни соништа, за прекршени ветувања, за неуспеси и падови, за неисполнувањето на нормите и справувањето со сето тоа. Филм за пропаднати судбини, погрешно избрани патишта и прекршен еден тон на сообраќајни правила. Што се случува доколку целта ја поставиме превисоко, што кога ќе паднеме, како и дали воопшто да стануваме, има ли потреба да се стремиме кон напред или ..... којзнае што!

Палетата на ликови е повеќе од разнолика. Пропаднат автор на "9 steps to success" книга, педер со самоубиствени тенденции, дедо попален наркос, син заколнат на молчење, ќерката со подпросечен изглед што сака да стане мис САД, мајката која мора сето тоа да го истрпи! Сето ова звучи навистина американско, до некаде и типично за 'колажните' филмови што се повеќе ги има но сепак е навистина убаво и пријатно. Ликовите се така направени за да ти се допаднат, да неможеш да избереш некого што би мразел. Дури ни она хипи жолто комбенце што го мразев дури како мал ми седеше паркирано во двор сега ми изгледаше симпатично (Сепак, тоа јас што го имав беше плаво, стари и грдо. Ова сепак беше жолто и финко. За цело време дури го гледав, во глава ми се вртеше "...we all live in the yellow submarine..." ). Одвратната професорка од Donnie Darko и тука има одвратна улога ама како да е сосема нормално тоа за неа па не и ни замерив многу :) Чуден е филмов бидејќи прави на некој начин да сочуствуваш и со најдебилните моменти во него. Покажува на најубав можен начин дека и не е важно дали животот е на туркање, се дур на крајот пали..... се е добро!


Добитник е на награда од публика на Интернацоналниот Фестивал Сан Себастијан и на иста таква награда од Стокхолмскиот Филмски Фестивал. Има добиено уште една награда и 12 други номинации.

Гррр......

После два филам конечно и една книга од мене ја добива етикетата на ОДВРАТНО! Читав 90 страни цели 4 месеци и се откажувам тука и сега!!! Има уште 20 до крај ама неможам па ако треба нека и најдобриот крај на книга во сиот свет, нека е расплет над расплетите, ремекдело, Давид, Мона Лиза.....што сака!! Крајот го краси делото, знам, но ако се до крајот е така досадно како овие 90 страни тогаш вистински краеви подобро да не постојат!! Не се грижам за скриени пораки, убавина во пишувањето, стил, значењето на Ман во светската литература! Ма не ми е ни ронка гајле! Крај! Ја затварм и никогаш повеќе не ја отварам проклето глупавава книга!!

Целата книга е всушност опис на престојот на славен германски писател во Венеција (има тука доста за анализирање кај главниот лик ама џабе, изгубив желба)! Сето натрупано до таваница со педофилско-хомосексуалната опсесија на писателот со унгарскот момче со одвратно име што случајно го среќава во хотелот во кој претстојува! Земено како целина, книгава е неверојатно репулсивна! Можам слободно да ја поистоветам со индиската колера што се шири низ Венеција при последните страни! Гнасно! Чума од Ками беше гнасна ама барем имаше поента!! Ова ич! Без цел!

Ги жалам само децана во средно што мораат да ја работат како лектира!!

Идам понатаму....доста книги се наредија за читање во меѓувреме!

Talking Timbuktu

Гитаристот Ali Farka Toure постојано прави обиди за премостување на јазот помеѓу традиционалната африканска и модерната американска вернакуларна музика, па се чини дека традеција во полн замав продолжува и на ова CD. На него тој пее на 11 јазици, свири на акустична и електрична гитара, шест-жично банџо, њарка (njarka) и перкусии. Сето тоа во комбинација на една all-star екипа: басистот John Patitucci, тапанарот Jim Keltner, Hamma Sankare на калабаш (calabash) и Oumar Toure на конги. Можеби и најзвучното име на албумов е американскиот гитарист Ry Cooder чиј потпис стои и во графата за продуцент на овој албум. Ry Cooder, е добитник на Award for World Music 2006 за Америка (сите 'Америки') што секоја година ја доделува BBC radio! Удел во таа награда има токму и овој албум како пример за ширење на вредноста на музиката и поврзување на народите, нациите и религиите токму преку нејзиното значение и големина. Talking Timbuktu е продаден во над 750.000 примероци ширум светот.

Прелистувајќи разни страници, барајќи информации за албумов и за сите што помогнале во неговото создавање, сретнав една интересна реченица која гласи: "Се чини дека најубавата музика во светот потекнува токму од најсиромашните земји". Овој албум на африкански блуз до некаде го потврдува кажаното (Ali Farka Toure е од Мали и најголемиот дел од својата инспирација ја црпе токму од својата родна земја). И не само овој но и уште многу други албуми кои доаѓаат од најсиромашните делови на светот а успеваат веднаш да пленат! Земете ја само Македонија како пример :)