After Dark од Haruki Murakami

 

After Dark е типична Murakami новела во која тој го истражува пространството на ноќта и начинот на кој границите на реалното и нереалното се претопуваат под превезот на темнината. Оттуѓеноста кај модерниот јапонец, но и воопшто кај кој било жител на нашиов модерен свет, е повторно главна тема. Одлично ја доловува ноќната атмосфера каде секој е оставен сам со себе! Во тој дел од денот се симнуваат маските наменети за светот и тогаш сите сме оние вистинските. Но тогаш испливуваат и вистинските проблеми на личноста и се соочуваме со себеси ма колку страшни и да сме си.

Дејствието се одвива во една ноќ и ги прати двата лика Takahashi и Mari кои талкајќи низ Токио се фокусираат на приказната за Eri, сесрата на Mari, која е потоната во долг неколкумесечен сон. Често приказната ги преминува границите на реалното, уште една типична одлика на новелите на Murakami исто како и сеприсутните референци кон познати џез мелодии на кои Murakami  е очигледно голем фан.

Иако ова е последна новела од Murakami, таа претставува одличен почеток за запознавање со неговиот книжевен опус бидејќи содржи во себе многу од неговите типични литературни белези.

New York Times за Murakami инспирирано од After Dark:

Should the aliens ever descend in their sleek ships and train their great scanners on our population centers, capturing our deeds and dreams for transmission back to cosmic headquarters, let’s hope they show us the patient tenderness of Haruki Murakami, the Japanese novelist, who himself is not wholly of this world. In a dozen books on our existence here — not in Japan or any special nation but as children of gravity, as earthlings — Murakami has done as good a job as any contemporary writer of pleading humanity’s poignant case before the court of whoever may be out there. Have mercy, oh interstellar lords. We’re lonesome and small and we know not what we do, only that we’re obliged by God or nature to bathe, dress, eat and keep on doing it.

Guardian за After Dark:

After Dark is perhaps the closest Murakami has yet come to composing a pure tone-poem. Aspects of his earlier styles - the dark, surreal farce of A Wild Sheep Chase, the mournful realism of Norwegian Wood, the supernatural yearning of Sputnik Sweetheart - here intermingle in a story that spells out less but evokes as much if not more. Exposition is set to the minimum, while the mood-colouring is virtuosic. Morning, at the end of the novel, is an extraordinary blend of the hesitant blossoming of romance and an ode to renewal. The novel could be an allegory of sleep, a phenomenology of time, or a cinematic metafiction. Whatever it is, its memory lingers.

Омилената Игра од Леонард Коен

                 

За авторот:

Леонард Коен е канадски пеач, текстописец, музичар поет и новелист. Коен ја објавил својата прва збирка поезија во Монтреал во 1956 и неговата прва новела во 1963. Во неговите дела најчесто се задржува на прашања во врска со религијата, изолацијата, сексуалноста како и воопшто на комплексните меѓучовечки односи. Неговиот удел во светот на музиката е несомнен и неоспорен. Доказ за тоа е и неговот влегување во "Canadian Music Hall of Fame" и во "Canadian Songwriter Hall of Fame" но и на другата страна од границата во американскиот "Rock and Roll Hall of Fame".

Омилената Игра ("The Favorite Game") е првиот роман на Коен издаден во 1963.

Лични впечатоци:

Иако можеби и не е автобиографски роман јас во целост го доживеав како таков па Коен секогаш го земав за главниот лик (иако името на главниот лик е Лоренс Бривман). Како подршка кон тоа ми беше и фактот што е раскажана во прво лице и што животот на главниот лик во голема мера се поклопува со животот на Коен.

Коен во книгата зборува за првите денови од детство на Лоренс Бривман во Монтреал, за неговото созревање и неговото осознавање на животот со сите работи што доаѓат со тоа, љубов, смрт, секс, болка, радост, тага... Успешно ги пронаоѓа и посочува сите нешта што влијаат во создавањето на еден маж и воопшто во градувењето на една личност. Присуството (или одсуството како во овој случај) на родителите, другарите, жените а со нив и љубовта и сексот. Се задржува на прашања како носталгијата кон детството, што сонуваме како мали а што стануваме во иднина, минливоста на врските со пријателите и љубовниците, ограничувачката и воздигнувачката моќ на љубовта.

Ми се допадна што начинот на пишувањето на Коен созреваше како што се одвива дејството т.е. како што созреваше главниот лик. Се чинеше како начинот на кој се редат сликите и начинот на кој се пренесени размислувањата на главниот лик да соодветствуваат токму со неговата возраст. На самиот почеток, дур тој е сеуште дете, дејствието е некохерентно, повеќе како низ сон за да подцна како созрева главниот лик тоа да стане се позбиено, посериозно, со подлабоки рамислувања во поглед на некои општочовечки вредности.

Омилената Игра е дело многу пријатно за читање кое изобилува со убави моменти и прекрасни параграфи и поглавја од кои се гледа дека Коен во суштина е поет. Ми беше многу мерак да ја читам речиси месец дена и секој ден по малку да ја доживувам и конзумирам. Едноставно уживав во неа.

Од критиката:

"He is a writer of terrific energy and colour, a Rabelaisian comic and a visualiser of some memorable scenes." The Observer (U.K.)

"It is the kind of book that becomes a law unto itself, simply because there is nothing with which to compare it." Calgary Albertan

"Is there any Canadian novel as compelling and as good at capturing youthful anxieties as J. D. Salinger's Catcher in the Rye? Absolutely....Leonard Cohen's first novel, The Favourite Game." Globe and Mail

Death at a Funeral

Одлична црна комедија од режисерот Frank Oz (Bowfinger, The Score, Stephord Wives). Кога целото семејство ќе се собере на погреб на нивниот роднина настанува хаос. Се откриваат тајните и сите си ги покажуваат вистинските лица. Свадби и погреби стварно отвараат повеќе од што било. И наеднаш валканите алишта се на виделина. И тоа на најсмешен можен начин.

На моменти ме многу потсетува на Only Fools and Horses, веројатно поради во голема мера присутниот англиски хумор. Но ова е некој современ англиски хумор. Педери, наркомани, разни глупости...овој жена немал, имал, пак ја оставил.... ко целата приказна да излегла од текст на Суперхикс. Прилично оригинално во споредба со останатите холивудски глупости, интересни ликови, смешни дијлози, луди сцени... Еве една од моите омилени:

Филмов мора да се погледне, особено ако сте љубител на малку попаметен црн хумор.

Comic-book superheroes on the big screen

Spider-Man 3

Story*: Peter Parker has finally managed to piece together the once-broken parts of his life, maintaining a balance between his relationship with Mary-Jane and his responsibility as Spider-Man. But more challenges arise for our young hero. Peter's old friend Harry Obsourne has set out for revenge against Peter; taking up the mantle of his late father's persona as The New Goblin, and Peter must also capture Uncle Ben's real killer, Flint Marko, who has been transformed into his toughest foe yet, the Sandman. All hope seems lost when suddenly Peter's suit turns jet-black and greatly amplifies his powers. But it also begins to greatly amplify the much darker qualities of Peter's personality that he begins to lose himself to. Peter has to reach deep inside himself to free the compassionate hero he used to be if he is to ever conquer the darkness within and face not only his greatest enemies, but also...himself.

Cons: Too melodramatic!! The story simply lingers too long on the Peter-Mary moment. I know its important but never the less they could have emphasized it in a much better way.....not that they really made a point this way! Maguire was poor at acting out the transformation from one Spider-Man to Dark Spider-Man. At the end it seems that no one really used their acting potential to the max.

Pros: The effects on Sandman and Dark Spider-Man and all the scenes they appear in. They really make the film worth seeing

Fantastic 4 Rise of the Silver Surfer

Story: With Von Doom back in his homeland of Latveria the fantastic four have new troubles when Galactus has decided that Earth is his next target. When his henchman, The Silver Surfer (Norrin Radd), is sent to Earth he discovers that he's getting more than he bargained for when he encounters the Fantastic Four. But that's not all when Dr. Doom decides that after two years in the homeland he is ready to return.

Cons: The story is to thin....it develops, climaxes and ends in such a hurry. The actors don't even get the chance to start acting. On the other hand the beginning is too long and simply wasted on melodramatic issues like Reed and Sue's wedding.

Pros: Visually great Silver Surfer! I already see the chase between Torch and him with an MTV nominee for a “Best Chase in a movie” award (if one really exists)!

TMNT

Story: After the defeat of their old arch nemesis, The Shredder, the Turtles have grown apart as a family. Struggling to keep them together, their sensei, Master Splinter, becomes worried when strange things brewing in New York City. Tech-industrialist tycoon Max Winters revives four ancient stone warriors and enlists the help of the foot clan to help capture ancient monsters.

Cons: Maybe the story is a bit overblown! Turtles saving Earth from bunch of ancient stone warriors, portal to another dimension, immortality issues...hmmm.

Pros: For a start, Shredder is NOT in the movie and thats kinda refreshing! The clash between Raph and Leo is developed nicely and it keeps you guessing for possible outcomes. The CG is perfect! There are lots of nice fighting scenes and lots of funny moments! TMNT is a great animated movie all in all!! .....and April is one sexy ninja! :)

Marie Antoinette

Лош филм! Лош филм по многу критериуми! Повеќе наликува на изложба од сцени. Како да нема слободен тек на настаните, како едно со друго работите и да не се поврзани! За тоа допринесува и музиката што на моменти е некој луд инди рок а на моменти класична музика од тој период. Збунувачки беше колку и да се трудев да најдам оправдување за таквиот музички избор. Музиката понекогаш почнуваше на сред сцена, без најава и без никаква согласност со самата сцена. Целата атмосфера во филмот изгледаше некако суреално.....како некој после 300 години, да се вратил во Версај и шетајќи се од соба во соба низ замокот да се потсетува на настаните што се случувале таму. Во филмот се зборува на сите можни акценти на англискиот јазик освен на францускиот, само децата зборуваат на француски....направија дека тоа е јазик само са недозреани.

Единствена светла точка е костимографијата за што филмов мислам дека освои и Оскар и неколку други награди. Kirsten Dunst си е стандардно добра, не дека имаше којзнае колку сцени со вистинско глумење. Сепак, изгледа и повеќе од прекрасно!

Сума сумарум, филмов е строго за вљубениците во француски фустани и перики од 18ти век (за кои што филмов е своевидна изложба) и за вљубените во Kirsten Dunst.

Читајќи ја "Синобрадиот" - прв дел

Долго време неможев да ја класифицирам книгава жанровски или како и да е. Правев неколку лаички обиди ама се не ми успеваа. Некаде пред крајот на неа ми се чини дека најмногу е комедија, црна и тоа! Сатиричен и неверојатно саркастичен поглед на работите што ни ги сервира животот. После, книгава може да се каже дека е биографија, но сепак божемна, а е и еден вид дневник! Уште поедноставно, Синобрадиот е збир погледни на обичните работи во животот од малку понеобичен агол.

Вонегат е неверојатно лесно читлив. Не се задржува предолго на еден настан или на едно единствено размислување. Секогаш ќе го прекине нешто што, ете во тој момент, му се нашло поинтресно за пишување, но останува прецизен и концизен. Големата слика постепено си се гради и не е нејасна. Таква е можеби во неговите други дела. Како што прочитав ова му е еден од ретките романи без примеси на научна фантастика! Овој роман има наместо тоа примеси на чудни ерменски имиња, осаменост и горчина. Којзнае, до крајот работите може ќе се сменат. Ова прв пат размислувам за книга пред уствари да ја завршам.......

Главниот лик, Карабекјан, што всушност е ерменски бегалец во САД во своето последно доба од животот има навистина чудни погледи на нештата. Тука се гледа сличноста помеѓу Вонегат и него! Како авторот да си го пресликал својот карактер на главниот лик. Еве некои од размислувањата:

За просчно интелегентните:

Просечно надарената личност мора својата надареност да си ја затвори во шише, додека, да се изразам така, не се напие на некоја свадба и не почне да степува, како Фред Астер или Џинџер Роџерс. Имаме и име за таквите. Ги викаме "егзибиционисти".
Како ги наградуваме таквите егзибиционисти? Им велиме следното утро: "Како беше начукан, или начукана, синоќа!"

За ЊуЈорк Тајмс:

А погодиете што прочитав уште во ЊуЈорк Тајмс ова утро!? Генетичарите имаат непобитни докази дека мажите и жените некогаш биле различни раси - мажите еволуиралево Азија, а жените во Африка. Тоа што кога се сретнале се вкрстиле е чиста случајност.
Клиторисот, продолжува умувањето во весникот, е последен остаток на распаднатиот орган на освоената, поробена, тривијализирана најнакрај ослабена раса на послабите, што не значи и поглупави, антропоиди!
Си ја откажувам претплатата!

За универзумот:

...универзумот почнал кога една јагода од пет килограми експлодирала седум минути по полноќ пред три трилиони години!

За македонците:

Застанавме да посматраме една тепачка меѓу двајца белци пред еден бар во Третата авенија. Блаботеа на некој јазик кој не го разбиравме. Можеби беа Македонци или Баски или фризијски островјани или нешто слично

ц ц ц од секогаш сме правеле само проблеми!!

Vacancy

Со исклучок на Psycho (1960) кој го немам гледано, ова е можеби најдобриот филм во slasher movie класата. Во Vacancy има баш се што беше испуштено во Friday 13th, I know what you did last summer, Valentine, Scream и многу други! За разлика од нив тука Beckinsale, Wilson и Whaley (психо мастермајндот) глумат одлично па дури и предобро за ваков тип на филм! Ликовите се доста промислени и не прават класични глупи потези што расипуваат расположение :) Осебно ми се допадна што целиот филм е како една куса вињета, еден времеснки исечок од животите на главните актери поврзани со мотелот. Нема објаснувања што, кој, зашто како, што било пред тоа..... апсолутно и нема потреба! Филмот се фокусира едноставно на настаните од таа ноќ и толку. Одличен трилер!!

The Number 23

Почна лошо. Ми се чинеше дека целиот заплет е прмногу избрзан, збутан и некако силуван. Како да немаше слободен тек на нештата него таму кај што идат да се туркани со сила. Наликуваше на моменти на типичен hard-boiled крими роман потоа на епизоди од Sin City само со многу повеќе боја во нив! Падот во параноја на главниот лик верувам дека можеше да се прикаже на многу подобар начин. Вака како на гледачот да му се оставаше да свати дека тој полудува а не и да го почуствува тоа. Кога мислев дека веќе треба да заврши видов дека изминале само 50 минути!

But then came the mother of all twists! :) Како до тој момент да сакаше филмон да ме опушти и разочара за да после грубо ме тресне од ѕид......добро, не толку грубо! Сепак, после првите 50 минути филмот е сосема солиден, многу покохерентен и насочен. И Carrey e сосема солиден, само стврано неможев да се решам каде беше подобар, тука или во Ace Ventura - Pet Detective! Расплетот беше прилично непредвидлив што и е фина промена за филмовиве од последно време!

За крај можам само да кажам дека вреди да се погледне поради сосема несекојдневната приказна, добрите flash-backs, the suicidal blond и морничавите испишани ѕидови. Сепак, останува чуството дека една ваква добра приказна можела да се претстави на неспоредливо подобар начин од овој!

Favorite quote: "There's no such thing as destiny. There are only different choices. "